De voornaamste bron van nieuwe regelgeving van de afgelopen jaren die van toepassing is op verzekeraars is de richtlijn solvabiliteit II. Deze richtlijn is in 2016 in werking getreden en is in Nederland geïmplementeerd in de Wet op het financieel toezicht (Wft) en de daarop gebaseerde algemene maatregelen van bestuur. De belangrijkste wijzigingen die de richtlijn heeft ingevoerd, zijn waardering op marktwaarde van de verzekeringsbalans en de introductie van het risicogeoriënteerd toezicht (solvabiliteitseisen zijn afhankelijk van het risicoprofiel).

Voorts merken deze leden op dat in geval van problemen De Nederlandsche Bank (DNB) en de Autoriteit Financiële Markten (AFM) beperkt zijn in hun mogelijkheden om Nederlandse polishouders te beschermen. Zij willen weten of dit betekent dat de Nederlandse polishouders helemaal niet beschermd zijn of enigszins beschermd zijn (en zo ja, op welke wijze?). Kan de regering voorbeelden geven van situaties waarbij dit complicaties met zich mee heeft gebracht?

In het kader van de procedure van artikel 2:45 Wft en alvorens levens- of schadeverzekeringen met polishouders in Nederland te mogen sluiten, dient een levens- of schadeverzekeraar uit een derde land te voldoen aan verschillende (prudentiële) voorwaarden die bescherming van polishouders tot doel hebben: zo moet de verzekeraar onder andere aantonen dat hij in het land van zijn zetel bevoegd het schade- of levensverzekeringsbedrijf uitoefent en dat hij voldoende solvabel is. De Wft voorziet niet in een verplichting tot het indienen van periodieke rapportages bij DNB, op basis waarvan zij toezicht zou kunnen houden op de activiteiten of de solvabiliteit van de verzekeraar. Doorlopend prudentieel toezicht op dergelijke verzekeraars ligt bij de toezichthouder van het land waar de verzekeraar zijn zetel en een vergunning heeft.

Verbetering rapportages

Anders dan bij EU-verzekeraars – waarvoor onder de Solvency II-regelgeving een bindend informatiedeling- en samenwerkingsraamwerk tussen toezichthouders bestaat – is DNB bij een derdelandverzekeraar afhankelijk van de toezichthouder in diens land voor onder andere informatieverstrekking en notificaties omtrent toezicht. Internationaal bestaan geen bindende wettelijke regels die deze toezichthouders verplichten tot samenwerking. Hierbij komt dat het aantal verzekeringen van derdelandverzekeraars dat in Nederland wordt gesloten veelal beperkt is, waardoor Nederland en de Nederlandse toezichthouder lagere prioriteit geniet bij de toezichthouder van het derde land. Andersom is het tijdrovend om tot dergelijke samenwerkingsafspraken te komen, wat het lastig maakt om tijdig op nieuwe marktontwikkelingen te reageren.

De voorgestelde wetswijziging heeft als doel om voor dit alles een oplossing te bieden door een vergunning te eisen voor een door een dergelijke verzekeraar opgerichte levens- of schadeverzekeraar in Nederland of een bijkantoor in Nederland, waardoor DNB de mogelijkheid heeft rapportages te vragen.

Afwikkelplan

Op basis van informatie ontvangen uit de uitvraag bij derdelandverzekeraars blijkt dat het aantal gesloten verzekeringen bij deze twee schadeverzekeraars ongeveer 257.000 bedraagt.
Deze verzekeringen blijven geldig, maar het verrichten van diensten zal op termijn niet langer mogelijk zijn. Op grond van het wetsvoorstel wordt het verrichten van diensten niet abrupt verboden: het wetsvoorstel kent een overgangstermijn van 24 maanden. Binnen zes maanden na het van kracht worden van de wet moeten de desbetreffende verzekeraars een vergunningaanvraag bij DNB indienen dan wel een afwikkelplan ter goedkeuring voorleggen aan DNB.

Indien er geen vergunning wordt verleend, of de verzekeraar besluit geen aanvraag te doen en de verzekeraar draagt de portefeuille niet over aan een andere verzekeraar met vergunning, zal de polishouder op den duur dekking moeten zoeken bij een andere aanbieder.

Herverzekeraars

Veel van de grootste herverzekeraars bevinden zich buiten de EU, zoals Swiss Re, Berkshire Hathaway, China Re, Reinsurance Group of America en Lloyd's. Sommige zeer specifieke risico’s worden slechts door een beperkt aantal herverzekeraars gedekt. Lloyd’s is daarvan een voorbeeld en deze herverzekeraar bevindt zich buiten de Unie. Herverzekering is van oudsher veel internationaler dan directe verzekering. Dit is vermoedelijk ook de reden waarom de richtlijn solvabiliteit II het verrichten van diensten door herverzekeraars toestaat.
Een uitzondering voor herverzekeraars leidt mijns inziens overigens niet tot onnodig ingewikkelde wetgeving, immers is herverzekering door verzekeraars door middel van het verrichten van diensten reeds onder de huidige wetgeving toegestaan. Deze dienstverrichting geeft Nederlandse verzekeraars een grotere keuze en draagt op die wijze bij aan meer concurrentie.

Bron: Rijksoverheid