Register Belastingadviseurs reageert op pakket Belastingplan 2013

Met name de regelingen ter invulling van de aflossingseis zijn zonder gedegen fiscale en wiskundige kennis nauwelijks uitvoerbaar. Ook de nieuwe invulling van de verhuisregeling in artikel 3.119f en met name lid 3 van dat artikel is voor belastingplichtigen moeilijk te begrijpen. Het RB pleit daarom voor aanpassing van de
voorgestelde regeling tot een regeling die eenvoudig toegepast kan worden door belastingplichtigen.

Het RB constateert dat in het thans voorliggende wetsvoorstel een schuld in maximaal 360 maanden ten minste annuïtair moet worden afgelost om te kunnen kwalificeren als eigenwoningschuld. Lost de belastingplichtige feitelijk minder af dan volgens een annuïtair aflossingsschema zou moeten, dan vervalt in beginsel de kwalificatie als eigenwoningschuld voor de gehele lening. Indien een belastingplichtige als gevolg van tijdelijke betalingsproblemen een aflossingsachterstand oploopt, behoudt hij de mogelijkheid om de hypotheekrente af te trekken als hij binnen een jaar zijn betalingsachterstand inloopt, zo bepaalt artikel 3.119e lid 1 Wet IB 2001. Dit is echter anders indien de belastingplichtige meer dan incidenteel een betalingsachterstand oploopt. Het RB constateert dat niet nader is ingevuld wat onder “meer dan incidenteel” moet worden verstaan en vraagt om duidelijkheid hierover. Artikel 3.119e lid 2 tot en met 4 Wet IB 2001 biedt mogelijkheden voor een langere
hersteltermijn in situaties van onbedoelde fouten of aanhoudende betalingsproblemen. Het is aan de belastingplichtige om aannemelijk te maken dat hij aan de voorwaarden voor deze regelingen voldoet. Het RB voorziet in dit verband dat artikel 3.119e Wet IB 2001 zal leiden tot veel uitvoeringsproblemen en rechtsonzekerheid.

Het RB vraagt zich voorts af waarom gekozen is voor een “alles-of-niets-benadering” voor de kwalificatie van leningen als eigenwoningschuld. De gekozen benadering noopt tot een ingewikkelde regeling als artikel 3.119e Wet IB 2001. Het RB is van mening dat een “indien-en-voor-zoverbenadering” tot een meer eenvoudige regeling leidt. In deze benadering verliest een lening slechts het karakter van eigenwoningschuld indien en voor zover de belastingplichtige te weinig aflost. De rente over dit deel van de lening is dan niet langer aftrekbaar.

Zie voor overig commentaar bladzijde 7/8 (download).

Bron: Register Belatingadviseurss