Schadevrije jaren overdraagbaar bij echtscheiding? Afdwingbaar?

In hoger beroep vordert de vrouw primair de schadevrije jaren in de autoverzekering betreffende de personenauto van het merk Mercedes, type A 160, met kenteken [kenteken] aan de vrouw toe te delen, met veroordeling van de man tot ondertekening van een verklaring ten behoeve van de autoverzekeraar, inhoudende dat hij ten gunste van de vrouw afstand doet van die schadevrije jaren en subsidiair de man te veroordelen tot jaarlijkse betaling aan de vrouw van het premievoordeel dat de vrouw zou hebben genoten indien de verzekeraar wel met de verdeling bij helften van de tot dat jaar opgebouwde schadevrije jaren had willen instemmen.

Grief

De vrouw licht haar grief als volgt toe.

Primair acht zij het redelijk en billijk dat de premiekorting die mede een gevolg is van de door haar opgebouwde en in standgehouden schadevrije jaren, aan haar ten goede komt. Weliswaar is de man als eerste verzekeringnemer op de polis opgenomen omdat hij op het moment van afsluiten van de verzekering een no-claimkorting genoot van 75% (tegenover de no-claimkorting van de vrouw van 65%), maar dat neemt niet weg dat de vrouw mede-verzekeringnemer is. De man heeft sinds 2006 niet of nauwelijks nog gebruik gemaakt van de auto omdat hij een auto van de zaak is gaan rijden (waarmee hij ook schadevrije jaren heeft opgebouwd). Het is dus de vrouw die sindsdien als regelmatige bestuurder kan worden aangemerkt. Op grond van de voorwaarden van de verzekering hadden partijen aan de verzekeraar moeten melden dat de schadevrije jaren aan de vrouw moeten worden toegerekend. Partijen hebben dit over het hoofd gezien.

Subsidiair stelt zij dat de schadevrije jaren tussen partijen moeten worden verdeeld. Partijen zijn immers gehuwd in de wettelijke gemeenschap van goederen. Indien de verzekeraar aan die verdeling haar medewerking onthoudt, is het aan partijen om die verdeling te effectueren. Daarmee heeft de vrouw een vordering op de man ter hoogte van het premievoordeel dat zij zou hebben genoten indien de verzekeraar wel met de verdeling van de opgebouwde schadevrije jaren had willen instemmen.

Hof

Het hof stelt bij de beoordeling van deze grief voorop dat de huwelijksgemeenschap wordt gevormd door goederen en schulden van de echtgenoten (art. 1:94 BW oud). Teneinde te kunnen vaststellen of de no-claimkorting moet worden aangemerkt als een goed en daarmee tot de huwelijksgemeenschap behoort, is vereist dat die no-claimkorting een vermogensrecht is (art. 3:1 in verbinding met art. 3:6 BW).

Volgens art. 3:6 BW zijn vermogensrechten rechten die, hetzij afzonderlijk hetzij tezamen met een ander recht, overdraagbaar zijn, of er toe strekken de rechthebbende stoffelijk voordeel te verschaffen, ofwel verkregen zijn in ruil voor verstrekt of in het vooruitzicht gesteld stoffelijk voordeel. Tussen partijen is niet in geschil dat de no-claimkorting niet zelfstandig overdraagbaar is (omdat daarvoor de medewerking van de verzekeraar nodig is) en niet los kan worden gezien van de autoverzekering van de man.

Het hof merkt de no-claimkorting daarom aan als een persoonlijke korting van de man (in zijn hoedanigheid van verzekeringnemer) op de door de verzekeraar geheven premie. Daarmee is geen sprake van een vermogensrecht in de zin van art. 3:6 BW, dat derhalve ook geen deel kan uitmaken van de huwelijksgemeenschap van partijen en waardoor verdeling hiervan niet mogelijk is.

Beslissing

Dit betekent ook dat het subsidiaire verzoek van de vrouw niet voor toewijzing vatbaar is.

Bron: Rechtspraak.nl