De belangrijkste opbrengsten uit de onderzoeken zijn de volgende:

• Het onderzoek naar hoe de bekendheid van de no-riskpolis kan worden vergroot geeft aandachtspunten waarmee ik samen met UWV en gemeenten rekening houdt bij de communicatie over de no-riskpolis.
• Het onderzoek naar de effecten van de no-riskpolis geeft inzicht in de mogelijke (positieve en negatieve) effecten die uitgaan van de no-riskpolis. Het onderzoek biedt aanknopingspunten die ik mee kan nemen in beleid en uitvoering.
• Het onderzoek naar een mogelijke uitbreiding van de no-riskpolis laat zien dat een afbakening naar chronische aandoeningen geen haalbare optie is. Daarom kies ik ervoor om de mogelijkheden voor deze uitbreiding niet verder te verkennen.

Doelgroepen van de no-riskpolis

De no-riskpolis is, in de basis, bedoeld voor mensen met een arbeidsbeperking of ziekte(verleden). We onderscheiden daarbij op hoofdlijnen twee doelgroepen die vallen onder de no-riskpolis: de UWV-doelgroep en de gemeentelijke doelgroep.
De UWV-doelgroep bestaat uit mensen met recht op een Wajong/WAO/WAZ-uitkering en werknemers en Ziektewet-gerechtigden die 104 weken ziek zijn geweest en een WIA-uitkering hebben aangevraagd. Zowel mensen die een WIA-uitkering toegekend krijgen als de mensen wiens aanvraag wordt afgewezen omdat zij minder dan 35% arbeidsongeschikt zijn, hebben recht op een no-riskpolis. Daarnaast bestaat deze groep uit personen die als gevolg van ziekte of beperkingen problemen hebben (gehad) bij het volgen van onderwijs (scholingsbelemmerden). De gemeentelijke doelgroep bestaat uit personen die in het doelgroepregister banenafspraak zijn opgenomen en uit mensen die aangewezen zijn op een beschutte werkplek op grond van de Participatiewet.

Doelstelling van de no-riskpolis

De veronderstelling achter de no-riskpolis is dat werkgevers terughoudend zijn om mensen met een ziekte of arbeidsbeperking aan te nemen, omdat zij vrezen voor de kosten in geval van (langdurig) verzuim. Als een werknemer valt onder de no-riskpolis, ontvangt de werkgever in geval van ziekte van die werknemer een compensatie voor de loondoorbetaling bij ziekte. Bovendien zorgt de no-riskpolis ervoor dat de werkgever geen hogere premie hoeft te betalen voor de Ziektewet of voor de WIA. Het instrument kan ook bij werkzoekenden een drempel wegnemen. Sommige mensen met een no-riskpolis voelen zich namelijk minder bezwaard als ze ziek worden en uitvallen als ze weten dat de no-riskpolis die kosten vergoedt. Deze geruststellende werking kan ervoor zorgen dat deze mensen eerder of naar beter passend werk zoeken.

Geen uitbreiding

Een voorwaarde die ik aan het onderzoek naar uitbreiding van de no-riskpolis had gesteld is dat er geen aanvullende beoordeling door een verzekeringsarts nodig zou zijn. Naast capaciteitsproblemen die een individuele beoordeling op dit moment in de weg staan, is deze route om de volgende redenen complex. Ten eerste hangt een bepaalde chronische aandoening niet voorspelbaar samen met toekomstig verzuim. Bepalender is hoe mensen hun beperkingen en gezondheid ervaren.
Die ervaring is echter veranderlijk, terwijl een sociaal-medische beoordeling noodgedwongen een momentopname is. Daarnaast hangt de mate waarin een chronische aandoening een mogelijke beperking vormt voor werk(behoud) ook af van het type werk dat men verricht. Het verder verkennen van de route van een individuele beoordeling acht daarnaast ook niet zinvol, gegeven het bestaande forse tekort aan verzekeringsartsen bij UWV.

Ik vind het dan ook niet wenselijk om vervolgstappen te zetten richting een uitbreiding van de no-riskpolis voor mensen met een chronische aandoening.

Bron: Rijksoverheid