Kamervragen over rapport kosten en baten verzekeringsgarantiestelsel

KPMG zegt in hun rapport over de risico’s van het falen van een verzekeraar het volgende: “Het falen een verzekeraar zal niet eenzelfde impact hebben op de financiële stabiliteit als het falen van een bank. Bij het falen van een bank bestaat de kans op een bankrun met het risico dat er door onvoldoende liquiditeiten een ernstige inbreuk op het vertrouwen van de financiële sector ontstaat. Een mogelijke impact van het falen van een verzekeraar zou kunnen zijn het niet nakomen van verplichtingen naar kleine bedrijven en gemeenschapsorganisaties. De verstoring van het bedrijfsleven heeft, naast het effect op het marktvertrouwen, een rechtstreeks negatief effect op de economie in het algemeen en daarmee de financiële stabiliteit. Er zijn geen nadelen te noemen voor de invoering van een IGS ten aanzien van de financiële stabiliteit, behalve als verzekeraars in de problemen komen door het IGS zelf. Dit zou het geval kunnen zijn als wordt gekozen voor financiering van het IGS naar rato van de omvang van de verzekeringsverplichtingen van verzekeraars en verzekeraars dit financieren uit hun eigen vermogen”.

DGF

De minimale doelomvang van het depositogarantiefonds (DGF) is tot stand gekomen in Europese onderhandelingen en vastgelegd in Europese regelgeving. Het DGF moet op 3 juli 2024 de voorgeschreven doelomvang, namelijk 0,8% van de gegarandeerde deposito's in Nederland, hebben bereikt.

Een beroep op het DGF is primair aan de orde als een kleinere bank faalt. Een falende grootbank zal in resolutie worden genomen door de Single Resolution Board (SRB). Bij een dergelijke afwikkeling via resolutie kan het DGF in beginsel ook worden ingezet, maar de kans daarop is zeer beperkt, doordat in resolutie primair gebruik wordt gemaakt van resolutie instrumenten zoals de bail-in en inzet van middelen uit het Single Resolution Fund (SRF).

Onvoldoende kennis zijde consument

Wie belegt via een bank is beschermd omdat het belegde kapitaal buiten de boedel valt. Wie belegt via een verzekeraar is niet beschermd, want het kapitaal valt in de boedel. Denkt u dat financiële consumenten van dit verschil op de hoogte zijn? Heeft u cijfers hierover, en zo niet bent u bereid deze kennis te verzamelen en met de Kamer te delen?

De huidige regelgeving is erop gericht om klanten de nodige precontractuele informatie over de aan beleggingsverzekeringen gekoppelde risico’s te bieden. Ik heb geen inzicht in de mate waarin financiële consumenten op de hoogte zijn van dit verschil. Op basis van algemene kennis van consumentengedrag ga ik er vanuit dat veel financiële consumenten niet of niet volledig op de hoogte zullen zijn van dit verschil.

Als een bank of beleggingsonderneming failliet gaat, worden beleggers in de regel beschermd doordat de bank of beleggingsonderneming vermogensscheiding heeft toegepast, waarbij financiële instrumenten van de klant apart worden gehouden van de balans van de bank of beleggingsonderneming. Daardoor staan de belegde gelden inderdaad los van de failliete boedel. Wanneer een polishouder belegt via een verzekeraar zal dit altijd gekoppeld zijn aan een verzekeringsproduct, de beleggingsverzekering. Dit is een ander product dan een beleggingsdienst die wordt verleend door een bank of beleggingsonderneming.

Polishouders van een beleggingsverzekering hebben een voorrangspositie bij de boedelverdeling. Daarmee genieten polishouders, zij het op andere wijze, bescherming in geval van faillissement van de aanbieder dan de belegger die financiële instrumenten aanhoudt bij een bank of beleggingsonderneming.
Wel kan er ten aanzien van beleggingsverzekeringen sprake zijn van korting vanwege een boedeltekort.

Bron: Rijksoverheid